Pelhewêz

Xwendevanên hêja! Ez îro bi berhemeke nipînû li pêşberî we me.     Di xebatên folklorê û dîrokê de çavkaniyên devkî cihekî girîng digirin. Çavkaniyên devkî ew çavkanî ne ji yên nivîskî re dibin palpişt. Weke xwendevanek bifikire, bo têgihiştina bi bûyerên dîrokê li ber destê te çavkaniyên nivîskî nînin an hene lê valahiya heyî bi dilê te tije nakin. Tu yê çi bikî? Tu yê berê xwe bidî qadê û ji qadê doneyan berhev bikî. Ev hewcehî te dibe ku derê? Te dibe ber deriyê mirovên temen mezin. Vêca bi lêdana her deriyekî rûpelek dîrokê li pêş çavê te ronî dibe. Ji ber ku di edebiyata Kurdî de berhemên di cureya jiyannameyê de hatine nivîsîn kêm in ev berhem ji vî aliyê de jî xwedî qîmeteke zêde ye.  Kekê Abdurrahman bi salan e çi di bernameyên xwe yên televîzyonê de, çi di berhemên xwe yên nivîskî de serpêhatiyên van mirovên kal bi me temaşevan û xwendevanan re parve dike. Berhema li ber destê me ji xebateke wuha derketiye holê. Brêz Benek herêm bi herêm daye dû kurdên kal û ji wan serpêhatiyê

 Di selika edebiyata me de jî hinek berhem hene ku dubare dubare te li nav hevok û risteyên xwe vedigerînin. Tehm û çêjek wusa di wan de heye ku bi carekê ji holê ranabin. Ev berhema ku niha mijara vê nivîsa me ye jî di wê çarçoveyê de dikare bê dîtin. Cihê şanazî û serbilindiyê ye ku em xwediyê van berheman in. Pênûsa Bextiyar Elî layiqê perrûyên herî hêja ye. Lê çi heye ew pênûs bi zimanekî nenaskirî hibra xwe herikandiye. Em, xwendevanên vê edebiyatê, ji hêjayê xwe Bextiyar Elî re temenekî dirêj, ji pênûsa wî re jî hibreke bibereket dixwazin.  Nivîskarê me di vê berhema xwe de metna xwe li dor keçikeke nexweş honandiye. Heman weke keçika di Êvara Perwaneyê de. Sewsen Fîkret keçeke nexweş e. Li bajarê ku dijî sê xort dibin evîndarên wê û jê daxwaza zewacê dikin. Lê çi heye li wî bajarê ku tê de dijîn di dilê niştecihên wê derê de kîneke bêsînor heye. Kîneke ku bi xwe re xwînê diherikîne, kîneke ku jê neyartî û tevahiya tevgerên xirab jê dizên. Ji ber van xirabiyên ku li bajarê wê diq